غزل ۳۶۶ – سعدی – دیوان اشعار – غزلیات – گو خلق بدانند که من عاشق و مستم
گو خلق بدانند که من عاشق و مستمآوازه درست است که من توبه شکستمگر دشمنم ایذا کند و دوست ملامتمن فارغم از هر چه بگویند که هستمای نفس که مطلوب تو ناموس و ریا بوداز بند تو برخاستم و خوش بنشستماز روی نگارین تو...
