غزل ۱۷۴ – سعدی – دیوان اشعار – غزلیات – آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد
آن شکرخنده که پرنوش دهانی داردنه دل من که دل خلق جهانی داردبه تماشای درخت چمنش حاجت نیستهر که در خانه چنو سرو روانی داردکافران از بت بی‌جان چه تمتع دارندباری آن بت بپرستند که جانی داردابرویش خم به کمان ماند و قد راست...
