ساعتی بنشین که باران بگذرد

منصور مرادپور گفت:

مى روى و دیده ى من در پی ات پر آب تر
زلف مُشکینت به بازی در قفا پر تاب تر
اندکى بنشین مهِ من ،تا که باران بگذرد
راه غم از سینه تا دیده چه پر سیلاب تر
در پی ات ای ماه من صد آسمان را گشته ام
چشم خورشید تو از هر گوهرى نایاب تر
اى خوشا عشق که در دولت تو رونق داشت
مرحبا دل که در این دایره شد خوناب تر
لاله دیدم به تماشا که ز حد بیرون بود
روى زیباى تو اى رهزن دین ،شاداب تر