غزل شمارهٔ ۴۴۹ – حافظ – غزلیات – ای که مهجوری عشاق روا میداری
ای که مهجوری عشاق روا میداریعاشقان را ز بر خویش جدا میداریتشنه بادیه را هم به زلالی دریاببه امیدی که در این ره به خدا میداریدل ببردی و بحل کردمت ای جان لیکنبه از این دار نگاهش که مرا میداریساغر ما که حریفان دگر...