غزل شمارهٔ ۱۲۲۰ – مولوی – دیوان شمس – غزلیات – دام دگر نهاده‌ام تا که مگر بگیرمش
دام دگر نهاده‌ام تا که مگر بگیرمشآنک بجست از کفم بار دگر بگیرمشآنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمشگر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمشدل بگداخت چون شکر بازفسرد چون جگرباز روان شد از بصر تا به نظر بگیرمشراه برم...
