غزل شمارهٔ ۱۷۲۵ – مولوی – دیوان شمس – غزلیات – نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم
نگفتمت مرو آن جا که آشنات منمدر این سراب فنا چشمه حیات منموگر به خشم روی صد هزار سال ز منبه عاقبت به من آیی که منتهات منمنگفتمت که به نقش جهان مشو راضیکه نقش بند سراپرده رضات منمنگفتمت که منم بحر و تو...
